Foto van de Maand (Oktober 2013) Echte honden, bestaan die nog?

Het is die honden niet aan te rekenen. Je wordt uit een nestje gevist, schromelijk verwend en vervolgens moet je naar de dierenarts om je nagels te laten knippen! Als je pech hebt, is de enige natuur die je ziet, de uitlaatstrook onder aan de flat. Wordt je wat ouder, dan krijg je apart voer: "Voor de wat minder actieve senior".  Alsof jij als hond niets liever had gewild dan je hele leven lekker rennen, springen en stoeien. Maar ja, het baasje is moe!

Kortom, geen huishond tenzij je hem kan bieden wat hij verdiend. Neem nou Rinus. Uit een Spaans asiel gered door Carolien en René. De eerste dagen wat verlegen, maar toen kwam het goed. Lekker rennen in en langs ZIJN Finca (= Spaans giga-hondenhok). Niet de hele dag zenuwachtig patrouilleren langs het hek van de baas. Niks blaffen naar elke bewegend object, al is het de zoveelste sinaasappel die niet ver van de boom valt. Dat neurotische gedrag laat hij over aan de Spaanse keffertjes. En hun baasjes.

Nee, als je de eerste enthousiaste begroetingen ("hij bijt echt niet door") overleeft, is Rinus een heel sociale hond. Vindt het best gezellig in zo'n mensenroedel. Waarin hij Carolien en René goed hun plaats heeft gewezen. Die weten dus precies wat Rinus van hen verwacht. Stevige wandeling, naar het toilet en een hapje eten. Daarna even slapen op het terras. Of touwtje trekken annex tanden flossen. Alles op zijn tijd, lekker in balans.

Kortom, toch nog een echte hond. Trouw en waaks. Altijd op zoek naar trouwe speelmaatjes. Carolien vertelt je graag hoe en wat. Alvast tip 1: niet uitgenodigd door Rinus? Blijf dan maar netjes achter het hek. Voor je het weet, flost deze echte hond zijn tanden met jouw ondergoed!

Foto van de Maand (September 2013) Alles kan tegenwoordig zo maar...

O.K. ik liep op mijn 15e ook al met een spiegelreflexcamera rond. Een spiksplinternieuwe Minolta SRT 100x. Kostte maar liefst 559 keiharde guldens. Met uitsluitend een 50 mm standaard objectiefje. Meer kreeg je in 1974 niet voor dat geld. Niemand die begreep dat ik al mijn zakgeld en de opbrengst van veel vakantiewerk aan zo'n dure camera spendeerde.

Nee, dan de jeugd van tegenwoordig. Vijftien jaar en meteen een dikke Canon 20D (met instelwieltje achterop!). Standaardobjectief is inmiddels een 18-55mm zoomobjectief geworden. Met stabiliser uiteraard.

Echt leuk wordt het pas met die teletoeterzoom van 70-300mm. Of naar 1974 normen omgerekend 112- 480 mm! Met macro-stand uiteraard. En imago-verlengende zonnekap. Helaas is dit objectief wel heel oud, want nog zonder trillingsdemptechniek.

Maar omdat nu toch alles kan, ook met dat ongedempte objectief op 480 mm gewoon, lekker losjes uit de hand, die zonsondergang fotograferen. Moet kunnen toch? Anders los je toch alles op in Photoshop?

Oh ja, Lotte kan dit natuurlijk allemaal dankzij de snelle digitale revolutie. Een "verouderde" Canon kado van oom Roel, een telezoom bij papa uit de kast, een vintage flitser van de kringloop. Voor de de prijs van een filtertje in 1974, heb je nu een tal vol fotospullen. Dat kan tegenwoordig zo maar.

Mensen van Marktplaats: De scherpe blik van Philippe-Olivier

Ik had er natuurlijk eerder mee moeten beginnen. Een fotootje maken van al die mensen die bij ons over de vloer kwamen om op te halen wat zij van ons via Marktplaats hadden gekocht. Want dat waren allemaal leuke mensen. Met een leuk verhaal. Maar goed, beter laat dan nooit. Eindelijk gestart met wat hopelijk een leuke serie wordt. Het begin ervan is al veel interessanter dan ik had durven hopen.

Philippe-Olivier kwam helemaal uit Limburg om zijn Leica Summicron objectief op te halen. Gekocht omdat hij zich wat serieuzer wil storten op de fotografie. Een gewaagde, maar goede, stap om dan een objectief te kopen waarmee je nog zelf moet scherpstellen. Goed, want alles wat je in de fotografie zelf bepaalt en dus instelt, draagt bij aan een unieke foto.

Uitgelegd dat het wel een leerproces wordt om zo te gaan fotograferen. Maar Philippe-Olivier heeft geen enkele moeite met leren en doorzetten. Als kleine jongen in 1994 met zijn ouders uit Kongo gevlucht. Acht jaar in een demotiverend AZC heeft hem alleen maar sterker gemaakt. "Je leert er om te gaan met heel veel verschillende mensen in een kleine ruimte" Maximaal zijn kansen benut. Spreekt vlekkeloos Nederlands, HBO opleiding, veel buitenschools initiatieven. Inmiddels een indrukwekkend CV aan het opbouwen. Alles vanuit een positieve kijk op het leven.

Met of zonder Leica objectief, hij heeft een scherpe blik op zijn toekomst. Iets terug doen voor zijn "stiefvaderland" (mooi woord!) Nederland. Maar ook voor zijn vaderland Kongo. Dat laatste valt niet mee, in een land waar de situatie niets verbeterd is sinds zijn vlucht in 1994. Maar inmiddels wel een paar bierbrouwerijen in Kongo onder de vleugels van Heineken gebracht. Zodat in ieder geval een aantal van zijn landgenoten een iets beter bestaan krijgen. Een druppel op de gloeiende plaat? Vast wel, maar Philippe-Olivier gaat rustig door op zijn zorgvuldige gekozen pad. Met zijn scherpe blik gefocust op de horizon!